Zaterdag, 10:52 uur.
Ik stap in de trein richting Amsterdam Centraal. Ook mij is het niet ontgaan dat Sail in volle gang is. Honderdduizenden mensen trekken naar de hoofdstad om zich te vergapen aan boten, sloepen en majestueuze Tall Ships met twee, drie of vier masten.
Het is druk, heel druk. Gelukkig staat er een leger aan hulpverleners paraat: politie, EHBO-posten, reddingsbrigade, verkeersregelaars, crowdmanagers. En het werkt. Iedereen laat zich gewillig meevoeren in dezelfde stroom, richting schepen en bezienswaardigheden.
Na een aantal foto’s te hebben gemaakt van de indrukwekkende grote en kleine vaartuigen, voel ik een tik op mijn schouder. Vier jonge mensen vragen me in het Engels of ik een foto van hen wil maken. Met hun camera maak ik een paar foto’s. Ze blijken uit India te komen en zijn net in Nederland aangekomen om hier twee jaar te studeren. We wensen elkaar een hele fijne dag, en ieder gaat weer zijn eigen weg. Dit zijn altijd wel de leuke momenten, een kort ontmoetingen met mensen uit andere delen van de wereld.
Later zoek ik een bankje op. Ik richt mijn camera op de voorbijtrekkende menigte, eet mijn broodjes, drink wat, en besluit dat het tijd is terug te keren naar het station. Daar wacht mij nóg een feest: oude treinen die speciaal voor Sail van stal zijn gehaald.
En eerlijk is eerlijk: voor mij als treinliefhebber is dat misschien wel mooier dan al die schepen bij elkaar. Staal op rails, fluitende locomotieven, de geur van olie en nostalgie – dát is mijn Sail.
Wat ik onderweg in de trein nog heb opgevangen, bewaar ik voor een volgende keer. Ook dat is een verhaal waard.
Iedereen een fijne dag gewenst, en tot de volgende Pronkenkronkel.
Ontdek meer van Pronkenkronkel
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.