Het is maandag. De trein is zonder mij vertrokken. Geen gehaaste ochtend, geen wekker die om vijf uur luidruchtig de stilte doorbreekt. Vandaag mag de dag zich in alle rust ontvouwen.
Pas om zeven uur rek ik me uit en stap ik langzaam uit bed. Mijn ochtendritueel verloopt in een kalm tempo—geen haast, geen stress, alleen de zachte start van een nieuwe dag. De geur van verse koffie vult de keuken terwijl ik naar buiten kijk. De wereld lijkt nog deels verstopt in een dunne laag mist, maar ik weet dat de zon die langzaam zal laten oplossen.
Rond half negen pak ik de riem en haak Bikkel vast. Tijd voor onze ochtendwandeling. Buiten voelt de lucht fris en vochtig, gevuld met de belofte van een mooie dag. Ik groet een andere wandelaar die haar hond uitlaat, en even wisselen we een glimlach uit—een klein, simpel moment van verbinding in de ochtendrust.
In de sloot langs het pad schrikken eenden op. Met luid gekwaak stijgen ze op, hun vleugels spetteren druppels water de lucht in voordat ze verderop weer neerdalen. Bikkel kijkt hen even na, snuffelt aan het gras en wandelt dan tevreden verder.
Langzaam wint de zon terrein. De mist trekt op, contouren worden scherper, kleuren helderder. De dag ligt open, klaar om ontdekt te worden.
Iedereen een hele fijne dag!
#pronkenkronkel