Het is zondagochtend. Terwijl de mist langzaam oplost, wint de zon aan kracht. In de spinnenwebben hangen nog de laatste druppeltjes, die in het licht fonkelen als kleine sterretjes. Samen met Bikkel wandel ik langs deze stille natuurwondertjes. De koeien verlaten net de stal en trekken het weiland in, langs de sloten. Het is nagenoeg windstil. Hun trage passen spiegelen in het water, totdat een eend plots onderduikt en de rustige weerspiegeling in rimpels uiteenvalt.
Later op de dag fiets ik over de dijk richting Schagen. Schapen grazen van het sappige gras en lijken, net als ik, te genieten van het milde herfstzonnetje. Even verderop vliegt een groep ganzen luid gakkend voorbij, alsof ze elkaar onderweg moed inspreken.
Het zijn ontmoetingen die zich moeilijk laten vangen in een foto. Ze nestelen zich in mijn geheugen en vormen voeding voor de ziel.
En terwijl de dag langzaam zijn einde nadert, besef ik dat juist deze eenvoudige momenten het rijkst zijn: klein van gebaar, maar groot in betekenis.
Ontdek meer van Pronkenkronkel
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.